Αββάς Δωρόθεος, οικολόγος ήδη στον 6ο αιώνα!

Ο αββάς Δωρόθεος έζησε τον 6ο αιώνα στο μοναστήρι της Αιγύπτου που ζούσαν και ο αββάς Βαρσανούφιος και ο Ιωάννης ο Προφήτης. Ο άγιος αυτός, στο έργο του «Έργα ασκητικά» θεωρεί σημαντικό τον σεβασμό μας προς τα πράγματα. Και μάλιστα επεξηγεί την πρότασή του αυτή όχι με οικονομικά κριτήρια –που θα δικαιολογούνταν από το γεγονός ότι οι μοναχοί ζούσαν πολύ απλά και με λιγοστά μέσα– αλλά με την επιταγή του σεβασμού προς τη φύση και με θεολογικούς όρους. Στην Γ΄Διδασκαλία του, § 45 αναφέρει ότι πρέπει κανείς να ενεργεί «κατά συνείδηση» προς τον Θεό και προς τον πλησίον και προς τα πράγματα. Αφού εξηγήσει τά δύο πρώτα, αναφέρει ως προς τα πράγματα: «Νά ἐνεργεῖ κανείς «κατά συνείδηση» πρός τά ὑλικά πράγματα σημαίνει νά μην κάνει κατάχρηση κανενός πράγματος, νά μήν ἀφήνει κάτι νά καταστραφεῖ ἤ νά πεταχτεῖ. Ἀλλά καί ἄν ἀκόμη δεῖ κάτι πεταμένο, νά μήν τό ἀγνοήσει ἔστω καί ἄν εἶναι ἀσήμαντο, ἀλλά νά τό μαζέψει καί νά τό βάλει στή θέση του. Νά μήν χρησιμοποιεῖ ἀπρόσεκτα τά ροῦχα του. Γιατί, ἄς ὑποθέσουμε ὅτι μπορεῖ κανείς νά φορέσει τό ροῦχο του ἄλλη μιά ἤ δυό βδομάδες καί πηγαίνει καί τό πλένει, πρίν τῆς ὥρας του, τό φθείρει. Καί ἀντί νά τό χρησιμοποιήσει ἄλλους πέντε μῆνες ἤ καί περισσότερο, μέ τό πλῦνε-πλῦνε τό παλιώνει καί τό ἀχρηστεύει. Καί αὐτό γίνεται «παρά συνείδηση».
[…]
Ἄλλοτε πάλι ἁπλώνει κανείς τό ροῦχο του ἤ τό σκέπασμά του στόν ἥλιο καί ἀμελεῖ νά τό μαζέψει καί τό ἀφήνει καί καίγεται. Καί αὐτό εἶναι «παρά συνείδηση».
Παρόμοια καί μέ τά φαγητά. Μπορεῖ κανείς νά βολευτεῖ μέ μικρό λάχανο ἤ λίγα ὄσπρια ἤ λίγες ἐλιές καί δέν τό σηκώνει, ἀλλά ζητάει ἄλλο φαγητό πιό γευστικό καί πιό πολυτελές. Ὅλα αὐτά εἶναι «παρά συνείδηση».